یا خیر المسئولین

توسل، همان بر پنجه ایستادن دوران خردسالی و آویزان شدن به پدر و چنگ بر لباس او انداختن است تا پدر با نیم نگاه و اندک حرکت و زحمتی ستاره ها را نیز بچیند و دستت بگذارد.
توکل، ایمان، طمانینه و طلب حقیقی، باطنِ واسطه قرار دادن پدر برای دستیابی به بالابلندی هاست.
هر یک از چهار رکن بالا نباشد، پدر نیز بی اعتنا از کودک می گذرد و سراغ کارش می رود.
توکل به پدر، او را جلو انداختن و واگذار کردن به اوست.
ایمان، یقین به بلندی قامت و قدرت و مهربانی او.
طمانینه، اطمینان قلبی به دسترسی پدر به ستاره ها.
و طلب حقیقی، بهانه نگرفتن 

و با آب نباتی سرگرم نشدن.

راستی!
پدرها کجای آسمان هستند که دستشان به هر گوشه آسمان برسد خوشه پروینی می چینند و به ما می دهند؟