یا خیر المستانسین

ارتباط با یکدیگر؛ ابتدایی ترین، ضروری ترین و عمیق ترین نیاز انسان است که کمتر از نیازهای دیگر به آن پرداخته شده است.

اگر برای کسب مهارتی چون رانندگی، روزها وقت و پول خود را هزینه می کنیم،

یا برای پرورش گل، نیاز به اطلاعات و خرید لوازمی داریم،

یا برای کشیدن تابلویی زیبا، سالها وقت و انرژی می گذاریم،

برای یادگیری مهارت  ارتباط با یکدیگر چقدر وقت و هزینه گذاشته ایم که ارتباطی مطلوب و موثر داشته باشیم؟

بله؛ منظورم هر ارتباطی نیست، ارتباطی مطلوب و موثر.

وگرنه دانسته و ندانسته، و خواسته و نخواسته، مجبور به ارتباط با دیگرانیم.

ولی آنچه ارتباطهای ما را سطح و عمق می بخشد، مطلوبیت و میزان تاثیر آن است.

ارتباط مطلوب، ارتباطی است که طرفین احساس رضایت کنند.

بعد از گفتگو و تعاملی، در هر دو طرف حس خوشایندی ایجاد شود و این حس، از رسیدن به طلب و نیاز ما از ارتباط است.

ارتباط مطلوب با یک معلم، و نیز معلم با شاگرد، ارتباطی است که طرفین به یکدیگر بیاموزد و بیاموزاند.

ارتباط مطلوب مادر و فرزند، آن است که مادر مهر ورزد و فرزند مهرپذیر باشد.

اما برخی ارتباطات برای نیازهای مادی و حتی معنوی نیز نیست، بلکه خود ارتباط و انس گیری موضوعیت دارد.

گاهی همسایه ای به همسایه اش نه نیازی دارد و نه از ضرری از سویش می ترسد، اما خود ارتباط با او مطلوبیتی دارد که به دنبال آن هستیم.

بعبارتی مطلوبیت دو نوع است؛

یا موضوعی جدا از ارتباط است و یا خود ارتباط.

در اولی، ارتباط پلی است برای رسیدن به آن،

و در دومی خود ارتباط مقصد و هدف است.

موثر بودن نیز به معنای آن است که این ارتباط بر ظاهر و باطن طرفین اثر گزار بوده و طرفین تاثیر آن را بر ظاهر و باطن خویش ببینند.

تاثیر رابطه بر ظاهر و باطن، امری عمیق تر و وجدانی تر از مطلوبیت آن است.

چه بسا، رابطه ای مطلوب باشد ولی موثر نباشد و تغییر و تحولی در ما ایجاد نکند.

آیا تا بحال به این فکر کرده ایم که چرا روابط آدمها سرد می شوند؟ شاید برای این است که مطلوبیت و تاثیری ندارد یا کم دارد.

و چرا برخی روابط پایدار و صمیمانه و گرم است، و حتی مرگ و فراق نیز به آن خدشه ای وارد نمی کند؟ شاید برای این است که آن رابطه، از مطلوبیت و تاثیر بالایی برخوردار است.

از رابطه به بقا رسیدیم.

انسان موجودی کمال گرا است، و بقا را دوست دارد.

او به دنبال رابطه ای است که بقا داشته باشد، و الا ترجیح می دهد برای رفع نیازها و دفع خطرات (مطلوبیت رابطه) به ربات و نت و ... رو بیاورد.

نیازهای انسان در دوران مختلف، تغییر کرده و دایره ارتباطات او نیز متغیر است.

اما موانست و ارتباط برای ارتباط امری است وجودی و باقی که در همه عمر و همه شرایط مطلوب و موثر است.

برای چنین امر حیاتی و جاودانی، چقدر اندیشیده ایم؟