گاهی گرفتاری و نیاز آدمها، مادی نیست. 

گاهی گره مهر در زندگی می خورد و به کمی محبت نیاز دارند تا کسی به آنها قرض دهد.

تا حالا شده کمی مهر به دیگران قرض دهیم تا گره از کارش گشوده گردد و روزی دیگر آن را برگرداند؟

گره گشایی از خلق، گاهی با یک لبخند ممکن است و گاهی با یک تماس، دلجویی و یا نوازش کلامی.

کیست که در راه خدا، مهری را قرض دهد؟ قرضی نیکو، بی منت و بی توقع.

در قرآن، قرض به دانه ای تشبیه شده که هر دانه اش هفتصد برابر بلکه مضاعف آن بازخواهد گشت.

آیا چنین قرضی را داده ایم؟!