دنیا دار ابتلاء است و از بلا گریزی نیست.
نحوه مواجهه ما با بلا چیست؟
۱. حیرت
بهت زده می شویم. بدون واکنش خشکمان می زند، مثل برق گرفتگی. نه هیجانی، نه احساسی، نه اشکی، نه افغانی. هیچ هیچ، انگار از همه چیز تهی گشته ایم.
۲. نگاه کردن به بلا
خوب برندازش می کنیم، مثل مواجهه با افعی. مراقبش هستیم حمله نکند. سرتاپایش را چندین بار نگاه می کنیم. کوچکترین حرکت و سرعت و بی احتیاطی دمارمان را در می آورد.
۳. نگاه کردن به خود
خودمان را برانداز می کنیم. کجا ایستاده ایم؟ چه می خواستیم، چه می خواهیم، چه شد؟ نقاط ضعف و قوت مان را رصد می کنیم. چند مرده حلاجیم؟
۴. نگاه به بالا بالاها
پس از عبور از بلا به چه می خواهیم برسیم؟ فقط باید عبور کنم یا سالم عبور کنم؟
قرار است بلا دفع شود یا با دفعش من هم بالاتر بروم؟
۵. توسل
برای مواجهه و عبور از آن، نیاز به وسایل بیشتر داریم. از که کمک می گیریم؟ روی کمک چه کسی می توانیم حساب کنیم؟
۶. تسبیح: سبحان الله
هنوز نه؛ نقص هایمان را می زداییم و به پله ای که هستیم راضی نیستیم.
۷. تحمید: الحمدلله
با دیدن قوت ها و رشد ها خود در آغوش نور می یابیم، وصل به نور. پرتوی از نور، خود نور.
من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه
ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد
دیدگاه خود را بنویسید