گاهی نمازم را نشسته می خوانم، وقتهایی که پایم درد می کند و یا کمرم گرفته است.

محبتم را نیز، گاهی نشسته می پراکنم. وقتهایی که دلم شکسته و خلقم گرفته است.


ما آدمها دوست داریم همیشه نمازمان را ایستاده بخوانیم و محبت مان را تمام و کمال نثار دیگران کنیم. اما خالق ما و مهربانترین مهربانان، هوای ما را دارد. 

نمی خواهد زیر بار نماز خم شویم، زیر بار محبت هم. حواسش به درد پایمان هست، به درد قلبمان هم.


کسی چه می داند؟! شاید خالق محبت، همانطور که نماز نشسته را می خرد، محبت کوچک شده شکسته شکسته را هم بپذیرد. 

او عاشق ترین به بندگانش هست.