برخی فقط رفیق حجره اند، برخی فقط رفیق گرمابه و برخی هم فقط رفیق گلستان.

کم اند رفقایی که هر سه جا باشند، 

کار و سختی و آسانی.

سعی و شکست و پیروزی.

تلاش و ناکامی و کامیابی.

چقدر نادرند رفقایی که پا به پای تو می دوند، دست در دست تو بر طبل شادمانی می کوبند و چشم در چشم تو می گریند.

بیشتر آدمها فقط یک مسیر را می توانند با تو بپیمایند، یا سراشیبی، یا سربالایی و یا زمین هموار. نه آنکه بد باشند و نه آنکه نخواهند، بلکه نمی توانند، نیاموخته اند، نمی دانند که همانگونه که در غم دنبال شریکی هستیم که سر بر شانه اش گذاریم و بگرییم، در شادی هم نیاز به همدلی داریم که غنج دلش را بشنویم و دلمان آرام گیرد.

اگر چنین رفاقتی یافتید آن را چون گوهری گرانبها قدر بدانید.