سفر

بسم الله الرحمن الرحیم 

استادم گفت: 

امام در حرم دو کار می کند،

۱. راهمان می دهد.

۲. ضعف هایمان را کف دستمان می گذارد.

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

شاید این دو جهت اشاره به قوس نزول و صعود دارد.

اولی قوس صعود است و دومی، قوس نزول.

هر نزولی را صعودی است.

هر رفتی را بازگشتی؛ انا لله و انا الیه راجعون.

ضعفهایمان را به ما می نمایانند(نزول)،

تا تسبیح گوییم و هستی مطلق را منزه از نقص و عجز خویش بدانیم.

این چنین هریک از دانه های تسبیح، پلکانی برای ارتقای وجودی مان می شود: لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین

اقرار به توحید،

تنزیه خدواند،

اقرار به عجز و نقص خویش.

و هرچه عاجزتر و فقیر تر و جهول تر و ظلوم تر، نیازش به قدرت و غنی و علم و نور مطلق شدیدتر.

همین تسبیح، راه قوس صعود است.

فاستجبنا له و نجیناه من الغم.

و باز ملاقات با کمال و توجه به نقص خویش.

گویی ندایی از پشت دربهای ملکوت شنیده می شود:

جاروب کن خانه را سپس میهمان طلب

باز هم نزول،

باز هم سجده،

باز هم تسبیح،

و باز هم سیری صعودی،

سیر الی اللهی،

سیر انا الیه راجعونی.

و این سیر و سفر دائمی است، تا وقتی که از جنس معصوم شویم، فانی از خود و باقی به آنها.

اللهم الرزقنا