بسم الله الرحمن الرحیم
بارها سلام داده ایم و جوابی دریافت نکرده ایم.
به برکت فضای مجازی، این پاسخ ندادنها شدت گرفته و دریافت کننده سلام برای آنکه محکوم به بی ادبی نشود، تنظیمات پیامرسانش را چنان می کند که گویی پیامی دریافت نکرده است، هرچند که برخی آنقدر اعتماد به نفسشان به قله چسبیده که اگر محکوم به بی ادبی هم شوند برایشان مهم نیست.
سخن من درباره دریافت کننده سلام نیست که بی ادب است یا نیست، اعتماد به نفس دارد یا ندارد، اجتماعی هست یا نه، با نزاکت است یا رفتاری شلخته وار دارد...
سخن من با گوینده سلام و شروع کننده ارتباط است.
آیا قبل از ایجاد ارتباط و گفتن سلام، منتظر جواب و ارتباطی از سوی مقابل بوده یا سلام کردنش همان و ایجاد توقع همان؟!
اگر سلام، برای ایجاد رابطه ای نزدیکتر و شروعی برای گفتمانی جدیدتر است، چرا با توقع جواب از مخاطب این رابطه در مرز خاکستری قرار می گیرد؟
مرزی که طرف مقابل تعیین کننده آن است که هر دو بسوی روشنی روند یا تاریکی؟
بعبارتی اگر سلام کننده در نقش فعال رابطه ای است، چگونه می شود که با انتظار پاسخ، منفعل گشته و نقشش را دو دستی به مخاطب واگذار می کند؟
آیا این انتظار، یا بهتر بگویم، حداقلی ترین انتظار، حق است؟ یا گوینده سلام باید زحمت بی توقع بودن از پاسخ را نیز به دوش بکشد؟
برای پاسخ، به عقبتر برگردیم؛ قبل از گویش و لحظه اراده برقراری ارتباط، در شروع کننده ارتباط چه اتفاقی رخ می دهد؟
آیا نیاز او به گرفتن سلام است؟ یا نیاز او به افشای سلام؟
اگر خاستگاه و مبداء ارتباط، جوشش و پراکندن مهر در قالب کلام و....باشد، شاید بتوان گفت توقعی به دریافت جواب ندارد.
و اگر خاستگاه ارتباط، گدایی توجه و محبت باشد؛ توقع او از ارتباط همان منشاء و مبداء ارتباط است و عملا از ابتدا نقشی فعال در رابطه نداشته است.
پس می توان گفت: هرچه سیراب تر و غنی تر از مهر باشیم، مهر ما بی انتظار و از پاسخی هرچند کوتاه و ساده، فوران می گیرد.
اینکه نقش مخاطب در این جوشش چیست و آیا پاسخ یا عدم پاسخ او، این چشمه را میخشکاند یا نه؛ موضوعی است که فارغ از ادب و نزاکت او با این رویکرد می توان پرداخت که چه مخاطبی؟
سلام کننده، مخاطبش را فردی می داند که باهربار ارتباط و سلام،ادب و شعور اجتماعی او محک می خورد؟
یا مخاطبش؛ خویشتن خویش است که با هر ارتباط و سلامی، راه جدیدی برای کشف خویش می گشاید؟ راهی برای مهرورزیدن، برای تابش، برای جوشش، برای ظهور زیبایی ها از خویش، در خویش و به خویش... .
پی نوشت: سلام، نمادی از ارتباط است. و این گفتار هر ارتباطی اعم از مجازی و غیر مجازی و تلفنی و نامه و ... را شامل می شود.
دیدگاه خود را بنویسید