بسم الله النور
دوربین چشمهایم در جستجوی سوژه نابی است در آسمان، شایدم زمین.
سوژه ناب یعنی؛ تکراری نباشد،
خاص باشد،
تک باشد،
اعجاب انگیز باشد،
معنا دار باشد،
در سکوتی پر از معنا باشد.
هرچه میگردد و میگردم نمی یابد و نمی یابم
ولی نه، انگار یک زاویه را از دست داده، زاویه بسته ای که به این راحتی ها هم قابل شکار نیست.
از یک زاویه غفلت کرد و کردم:
از خودم.
تا حالا خودم را در کادر دوربینم نداشتم،
همیشه بیرون از خود را می جستم،
ولی این تنهای آشنا،
و این آشنای غریب را نمی دیدم، خودم را.
میخواهم این بار او را ببینم.
آیا او نیز شوق ملاقات با من را دارد؟
کسی چه می داند!
شاید به تعداد روزها و سالهای عمرم در انتظار این لحظه است،
لحظه دیدار خویشتنم با خودم.

غروب یکشنبه

۱۳ شهریور ۱۴۰۱